بهترین شعرهای عاشقانه

گر تو به من قرض دهی بوسه ای

بوسهء دیگر سر آن مینهم

لحظه دیگر به تو پس میدهم

...........................................................................

طبع من این نکته چه پاکیزه گفت

سهل بود خوردن ِ افسوس مُفت

مردمِ این مُلک  ز که تا به مه

هیچ ندانند جز احسنت و زِه

هر کسی اندر غمی جانِ خود است

فارغ از اندیشه نیک و بد است

بعد که مُردم ،همه یادم کنند

رحمتِ وافر به نهادم کنند

گر برِ کناس بَری یاس را

رنجه کنی شامه کَناس را

زانچه پس از مرگ برایم کنند

کاش کمی حینِ بقایم کنند

دل به کفِ غصه نباید سپرد

اول و آخر همه خواهیم مُرد

.........................................................................................................

حاجیان رخت چو از مکه برند

مدتی در عقب سر نگرند

تا به جایی که حرم در نظر است

چشم حجاج به دنبال سر است

من هم از کوی تو گر بستم بار

باز با کوی تو دارم سر و کار

چشم دل سوی تو دارم شب و روز

چشم بر کوی تو دارم شب و روز

تو صنم قبله آمال منی

چون کنم صرف نظر ؟ مال منی

روی رخشنده تو قبله ماست

مّردم دیدهء ما قبله نماست

..........................................................................................................

هیچکس اشکی برای ما نریخت ،

هر که با ما بود از ما میگریخت ،

چند روزیست که حالم دیدنیست ،

حال من از این و از آن پرسیدنیست ،

گاه بر روی زمین زل میزنم ،

گاه بر حافظ تفعل میزنم ،

حافظ دیوانه فالم را گرفت ،

یک غزل آمد که حالم را گرفت ،

ما ز یاران چشم یاری داشتیم ،

خود غلط بود آنچه میپنداشتیم .

.......................................................................................

یکی پرسید اندوه تو از چیست

سبب ساز دل دیوانه ات چیست؟

برایش عاشقانه مینویسم به مستی

برای خاطر آنکه باید باشد و نیست

.......................................................................................

فتاده روی موجی سرد و خاموش                        به گاه مرگ زیبــــــا قوی دریا
جـــــــدا افتاده تنهـــــــا و پریشان                        به قلب کوچکش انبوه غمهـــا
در آن دم بــا نگاهی تلخ و کمرنگ                         به سوی گنبد مینا نظر کـــــرد
به یاد لـــــــحظه های خوب پرواز                         ز غم سر را نهان در زیر پر کرد
کنون این قوی زیبـــــا دلشکسته                         ز پا افتاده و غمگـــین نشسته
دگــــــــــــر جایی در آن بالا ندارد                        امید از خود دل از دنیا گسسته
نمـــــیداند کسی در گـردش چرخ                         چه بازیها که دارد دست تقدیـر
بلند آواز مـــــــــــــــــــرغ آسمانها                         دل افسرده غمین افتاده در زیر
در آنجـــا مرغک زیبــــــــــای دریا                          شده تنـــها که تنهــــایی بمیرد
رسیده وقت مـردن آه و افسـوس                         که قو در اوج زیبـــــــایی بمیرد

....................................................................................................................................

بوی تو را نسیم سحر میدهد به من

یک نامه از تو ، حال دگر میدهد به من

هر شب در آرزوی تو پرواز میکنم

پروانه خیال تو پر میدهد به من

ما را ز راه دور به آغوش خوانده ای

خود مژده ی تو ، شوق سفر میدهد به من

ای نازنین غمزده ! هرگز به یاد ما –

گریان مشو که باد ، خبر میدهد به من

هر واژه را به عشق تو در رقص آورم

جانا غم تو روح سفر میدهد به من

در باغ جان ، نهال خیال تو کاشتم

اکنون به شکل اشک ، ثمر میدهد به من

گفتی دعا کنم به تو در حال جذبه ها

این حال را دعای سحر میدهد به من

...................................................................................................................................

نگاه کن که غم درون دیده ام

چگونه قطره قطره آب می شود

چگونه سایه سیاه سرگشم

اسیر دست آب می شود

نگاه کن .

تو آمدی از دورها و دورها

ز ســرزمین عطرها و نورها 

نشانده ای مرا کنون به زورقی

ز عاجها , ز ابر هـا , بلورهـا

چه دور بود پیش از این زمین ما

به این کبود غرفه های آسمــان

کنون به گوش من دوباره میرسد

صــدای تــو

صدای بال برفی فرشتــــگان

نگاه کن که من کجا رسیده ام

کنون که آمدیم تا به اوجها

مرا بشوی با شــراب موجها

مرا بپیچ در حریر بوسه ات

مرا بخواه در شبان دیر پا

مرا دگر رها مکن

مرا از این ستاره ها جدا مکن

مرا دگر رهــا مکن

مرا دگر رهــا مکن
...................................................................................................................................

فردا اگر از راه نمی آمد

من تا ابد کنار تو می ماندم

من تا ابدترانه عشقم را

در آفتاب عشق تو می خواندم

در پشت شیشه های اتاق تو

آنشب نگاه سرد سیاهی داشت

دالان دیدگان تو در ظلمت

گویی به عمق روح تو راهی داشت

لغزنده بود در مه آیینه

تصویر ما شکسته و بی آهنگ

موی تو رنگ ساقه گندم بود

موهای من، خمیده و قیری رنگ

رازی درون سینه من می سوخت

 می خواستم که با تو سخن گوید

اما صدایم از گره کوته بود

در سایه ، بوته ، هیچ نمی روید !

دیدم آنجا نگاه خسته من پر زد

آشفته گرد پیکر من چرخید

در چارچوب قاب طلایی رنگ

چشم مسیح بر غم من خندید

دیدم اتاق درهم و مغشوش است

در پای من ، کتاب تو افتاده

سنجاقهای گیسوی من آنجا

بر روی تختخواب تو افتاده

از خانه بلوری ماهیها

دیگر صدای آب نمی آید

فکر چه بود گربه پیر تو

کو را به دیده خواب نمی آمد

بار دگر نگاه پریشانم

برگشت لال و خسته به سوی تو

می خواستم که با تو سخن گوید

اما خموش ماند به روی تو

آنگاه ستارگان سپید اشک

سوسو زدند در شب مژگانم

دیدم که دستهای تو چون ابری

آمد به سوی صورت حیرانم

دیدم که بال گرم نفسهایت

ساییده شده به گردن سرد من

گویی نسیم گمشده ای پیچید

در بوته های وحشی درد من

دستی درون سینه من می ریخت

سرب سکوت و دانه خاموشی

من خسته زین کشاکش دردآلود

رفتم به سوی شهر فراموشی

بردم ز یاد انده فردا را

گفتم : "سفر" فسانه تلخی بود

ناگه به روی زندگیم گسترد

آن لحظه طلایی عطر آلود

آن شب من از لبان تو نوشیدم

آوازهای شاد طبیعت را

آن شب به کام عشق من افشاندی

ز آن بوسه قطره ابدیت را
........................................................................................

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

  سر ها در گریبان است

کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را .

نگه جز پیش پا را دیده نتواند ؛

کهره تاریک و لغزان است .

وگر دست محبت سوی کسی یاری:

به اکراه آورد دست از بغت بیرون ؛

که سرما سخت سوزان است .

نفس کز گرمگاه سینه می آید برون ؛ ابری شود تاریک ؛

چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .

نفس کاین است ؛ پس دیگر چه داری چشم ـ

ز چشم ِ دوستان دور یا نزدیک .

سلامت را نخواهند پاسخ گفت ./

.........................................................................................................

من و آوای گرمت را شنودن

بـدین آوا غم دل را زدودن

از اول کار من دلدادگی بود

ولیکن شیوه تـو , دل ربودن

گرفت از من مجال دیده بستن

همه شب بر خیالت در گشودن

قرار عمر مـــن بر کاستن بود

تو را بر لطف و زیبائی فزودن !

غـــ«م شیرینِ دوری بر من آموخت

سخن گفتن , غزل خواندن , سرودن

من و شب های غربت تا سحرگاه

چو شمعی گریه کردن , ناغنودن

چه خوش باشد غم دل با تــــــو گفتن

وزان خوشتر امیدِ با تــــــــو بودن

.........................................................................................................

لحظه دیدار نزدیک است

                   باز من دیوانه ام مستم

 باز می لرزد ، دستم

                   باز گویی در جهان دیگری هستم

     آی نخراشیبی به غفلت گونه ام را تیغ

     آی نپریشی صفای زلفکم را دست

 آبرویم را نریزی دل

             ای نخورده مست

                             لحظه دیدار نزدیک است